Na een heerlijke zomervakantie in Italië en van pizza’s, pasta’s en ijsjes te hebben genoten, is het weer tijd om de kilo’s eraf te trainen. Voor de vakantie was ik twee keer in de week in de sportschool te vinden en nu de vakantie voorbij is, is het weer tijd om te gaan sporten.
Naar de sportschool
Sinds een jaar ga ik elke week twee keer naar de sportschool. Daarvoor was ik niet echt heel fanatiek met sporten. Eigenlijk vond ik het vreselijk, maar als je er wat kilootjes af wilt hebben is sporten, naast een gezonde en goede voeding, zeker geen overbodige luxe.
Dus ik gaf mij op bij een sportschool en sindsdien vind ik het niet zo vreselijk meer. Ik heb een fijn gevoel als ik klaar ben met sporten en helemaal blij als ik het resultaat zie.
Lekker sporten
In de vakantie ben ik wel wat kilootjes aangekomen, maar heb wel heerlijk genoten van ijsjes en ander lekker eten. Toen ik op de weegschaal ging staan was ik minder blij, dus op naar de sportschool.
Een les duurt 45 minuten. Ik zei tegen de trainer dat ik rustig aan wilde beginnen. Dat snapte hij gelukkig en dus gingen we het langzaam opbouwen.
Ik was het echt helemaal niet meer gewend. Het was zwaar en ik zweette aan alle kanten! Maar blij dat ik het weer had opgepakt. Echter de volgende dag was ik minder blij.
Spierpijn
Het leek wel alsof ik in geen jaren meer had gesport, want ik had zo’n ontzettende spierpijn in mijn bovenbenen, dat ik amper kon lopen. Traplopen was nog het ergste en dan met name wanneer ik naar beneden liep. Als je eenmaal in beweging bent gaat het wel, maar je moet niet te lang stilzitten en dan weer gaan lopen. Ik leek wel een hoogbejaarde vrouw, en ik stelde me niet aan, echt niet!
Drie dagen heb ik er zeker last van gehad, daarna zakte het gelukkig af. Ik was net ‘herstelt’ toen het alweer tijd was om te gaan sporten.
Mijn gedachten tijdens het sporten
Mijn tweede les was bij een andere trainer en vol energie begon ik mijn les. Voor mijn gevoel was ik al heel lang bezig en keek eens op de klok. Wat denk je? Ik was nog maar een kwartier bezig! Voor mijn gevoel was ik me al veel langer in het zweet aan het werken, maar de klok vertelde mij anders. Dat moet je ook niet doen, op de klok kijken, want ik dacht: ”Hoe houd ik dit nog een half uur vol?”. Maar goed, verstand op nul en blik op oneindig en zoals mijn moeder altijd zegt: ”Waar een begin is, is een eind”.
Ik liet niks blijken, want ik ben geen watje, maar ik ging kapot! De trainer praatte en praatte maar door, maar ik kon me eigenlijk helemaal niet concentreren. Focussen op één ding en dat waren de oefeningen die ik moest doen. Ik kan tijdens het sporten niet luisteren, nadenken en praten tegelijk. Het enige wat ik steeds dacht was: ”Hoe lang nog, wanneer is de laatste oefening?’ Niet op de klok kijken”.
Ik liet hem maar door praten en gaf zo af en toe wel antwoord. Maar ik dacht wel: ”Waarom praat je zo veel? Je ziet toch dat ik het zwaar heb?”. Heel gezellig hoor wanneer iemand lekker aan het kletsen is, maar dan niet wanneer ik zware oefeningen aan het doen ben. Ik vind dat ook altijd zo knap als je mensen samen ziet hardlopen die met elkaar praten, ik denk ”hoe dan?”. Ik krijg meteen pijn in mijn zij en ben helemaal buiten adem, maar bij hun ziet het eruit alsof het niks is.
”We zijn klaar”, hoorde ik. ”Yes”, dacht ik, en ik bedankte hem voor de pittige training.
Wéér sporten
Met een voldaan gevoel liep ik naar huis. Ik voelde mijn lichaam niet meer, maar liep stug door. Spierpijn heb ik daarna natuurlijk nog wel gehad, maar in mindere mate. Ik liep in elk geval niet meer kreupel.
Vaak zie ik er wel tegenop om te gaan sporten. Vooral na een dag werken en dan ’s avonds flink aan de bak. Ik zit dan liever relaxed in een comfortabel pak op de bank. Maar goed als je iets wilt moet je er natuurlijk wel wat voor over hebben en een hekel heb ik er niet aan. Helemaal niet wanneer ik het resultaat zie, dat heb ik toch maar weer mooi gedaan!
