Je kent ze vast wel: smoesjes om het avondeten te laten staan of om überhaupt niks te eten. Peuters kunnen aardig wat smoesjes bedenken, maar vergis je niet in tieners! Zij halen alles uit de kast (ja, zelfs de peuter smoesjes) om weinig te eten of om het te mogen laten staan.
Smoesjes om het eten niet op te eten
In 2019 schreef ik een artikel Smoesjes van een peuter om niet hoeven eten. Echter zijn we nu 6 jaar verder. De peuter, toen 3 jaar, houd zijn smoesjes al aardig wat jaartjes vol. De toen 7 jarige, nu een tiener, was een goede eter, maar heeft de smoesjes van een peuter. Het avondeten is een drama en ik krijg steeds minder zin om mijn kookschort aan te trekken (en ik heb zo’n leuk schort) en als kokkin in de keuken te gaan staan.
Wat gaan we eten?
Dat is al een drama; bedenken wat het avondeten gaat worden. Ik weet dat het AVG-tje niet meer zo populair is, want pasta staat op nummer 1. Maar elke dag pasta wordt ook zo eenzijdig en die ‘verstopte’ groenten kunnen ze altijd vinden! Brood zijn ze dol op met een gebakken ei bijvoorbeeld, maar dat is meer voor het weekend dan doen we wat makkelijks. Was het voor hun elke dag maar weekend.
Aardappels, of het nu gekookte, gebakken of puree is, het gaat er bij de oudste en jongste met heel veel moeite in. Zelf vind ik het heerlijk om eten te prakken, maar dat vinden zij echt smerig. Apart van elkaar eten? Nee, bah dan proef je de groenten te goed. Eerder kon ik het nog altijd af met: ”Eet zoveel wortels als je leeftijd” of laat ze zelf opscheppen en wat je opschept moet je opeten. Maar dan weet ik wel hoeveel doperwten ze op hun bord leggen en dan gaat die ene doperwt er ook nog kokhalzend in hoor.
Het avondeten
Ze eten wat de pot schaft en verder geen gezeur. Bah, ik word daar zo moe van. En dan gaat het dus zo:
Het eten schep ik zelf op en dat gaan ze dan opeten. Terwijl ik voor hun neus een lepel aardappels en groenten opschep zie ik hun ogen groter en groter worden. ”Ho, ho, dat is genoeg hoor. Ik heb toch niet zoveel honger en een zere buik.” Dat is al smoes nummer één. Erg slim om van te voren al aan te geven, maar moeders trapt daar niet in.
Ik bemoei me er maar niet mee en begin aan mijn eigen heerlijke geprakte aardappelen met jus en spinazie. Oh wat lekker! Met een schuin oog kijk ik naar de overkant. De middelste smult ervan. ”Jij kan echt lekker koken mama”, zegt hij. Naast mij speelt er iemand met zijn eten. ”Je moet het ook samen eten, zoals ik” en maak nog een hmmm geluid terwijl ik het in mijn mond stopt. De oudste verdeelt het eten over zijn bord, zo lijkt het natuurlijk alsof hij wat heeft gegeten. Heel slim weer, maar niet slim genoeg.
”Eet nou even door, want straks is het koud”, zeg ik. ”Ik heb mijn mond toch vol” en laat het aan me zien. Ik probeer er maar geen aandacht meer aan te schenken en eet mijn bord leeg. De middelste heeft het ook keurig opgegeten. En daar zitten de andere twee met lange tanden te eten en hun vork te draaien op het bord. ”Zal ik het nog even opwarmen voor jullie?”.
De tiener smoesjes
Eigenlijk kun je de peuter smoesjes wel vergelijken met de tiener smoesjes. Ze zitten soms net even in een ander jasje.
- Ik voel me niet zo lekker.
- Het eten is koud.
- Ik zit nog vol van mijn brood op school.
- Dit heb ik pas gehad.
- Ik heb echt héél veel last van mijn beugel.
- Je weet dat ik dit niet lekker vind.
- Waarom altijd aardappels erbij?
- Er zit helemaal geen smaak aan of het smaakt echt heel raar.
- We eten altijd hetzelfde.
- Wat is dit?
Daar trappen ze niet meer in
Ik hoef niet meer te zeggen: ”Goed eten, want dan word je later heel groot en sterk.” De jongste vond zichzelf altijd al sterk en at dus gewoon niet. De oudste is al een kop groter dan dat ik ben en dus heb ik vroeger blijkbaar ook niet goed gegeten.
Namen geven aan het eten zoals ik vroeger deed hoef ik natuurlijk niet meer te proberen. Want wat kan hem het schelen dat die stoere cowboys ‘speciale’ cowboy bonen eten. Het zijn gewoon dikke, droge bruine bonen die haast niet door te slikken zijn en blijven hangen in je keel.
Het bord leuk opmaken zoals er een landschap van maken met bomen of een gezicht heeft geen zin. ”Dat zijn helemaal geen bomen, dat is gewoon broccoli.” En ”dat zijn geen goudvissen, maar wortels.” Maar als ik van stroop een gezichtje op hun pannenkoek maak lachen ze er wel om en eten het vrolijk op.
Dreigen met geen toetje, doe ik niet meer, het toetje heb ik maar afgeschaft.
”Nog zoveel happen en dan mag je het laten staan”, zeg ik op het laatst. ”Nee, kom op mama dat is echt te veel, ik kan echt niet meer.” en wrijft over zijn buik. Ik blijf er lekker bij zitten en wacht en wacht. ”Waar kauw je zo lang op?”. ”Ja, door die beugel kan ik gewoon ook niet goed eten.” en hij maakt een overdreven slik gebaar. ”Ik wil je ook wel weer voeren zoals vroeger: daar komt een vliegtuigje aan?”. Hij lacht en propt het eten in zijn mond. Met volle mond zegt ie: ”Zo goed?”. ”Ik ben helemaal blij hoor” en ruim zijn bord af.
Morgen is het weekend, gelukkig.
Wat is bij jouw thuis het favoriete avondeten?
