Een dagje met de bus naar de Winter Efteling met bijna de hele school, wat een gaaf uitje! Dit is een extra schoolreisje en wat voor één. ”Mama, ga jij ons uitzwaaien?”, vroegen de jongens. En daar stond ik dan, alleen in de regen.
Met school een dagje naar de Winter Efteling
Een ontzettende verassing voor de school, want zij gingen zomaar een dagje naar de Efteling. De oudste twee zijn er al een keer geweest, maar de jongste nog niet. Helemaal blij en enthousiast was hij en kon niet wachten tot dé dag. Op Youtube zocht hij filmpjes op van alle attracties die er zijn om te kijken in welke attractie hij in zou gaan.
Helaas voorspelde het weer niet veel goeds, de hele dag regen. Maar dat maakte de jongens niks uit, zo graag wilden ze naar de Efteling.
Wachten in de regen
Ik reed de jongens naar de afgesproken plek waar de bussen zouden komen. Het regende al behoorlijk en dus bleven we even in de auto zitten wachten. Wachten duurt altijd lang, maar toen de jongens hun vrienden zagen aankomen stapten ze de auto uit en renden naar hun vriendjes. Ik ging er ook maar uit en daar stond ik dan in de regen. De jongens waren vertrokken en dol enthousiast met vrienden aan het kletsen. Mij gunden ze geen blik waardig. De middelste kwam me toch nog even snel een kusje geven en toen verdween hij weer in de menigte.
Het duurde lang voordat de kinderen in de bus konden stappen en daar stonden we dan met z’n allen in de regen, koud en nat te worden. Eindelijk was het dan zover en konden ze de bus in. “Doei mam”, zei de oudste. Met een brok in mijn keel kon ik nog net ”Veel plezier”, uitbrengen en daar ging ook hij. De jongste rende mij voorbij. ”Doei mama”. Geen kus en geen knuffel, dacht ik, maar hij bedacht zich toch, rende terug en gaf mij een knuffel.
Uitzwaaien
De jongens zaten allemaal droog en warm in de bus en dan konden ze nu ook eindelijk vertrekken.
Het duurde nog ontzettend lang voordat ze vertrokken. Ik was tot op het bot koud en mijn haar ging door de regen krullen. Maar ik bleef staan om de jongens uit te zwaaien, want dat wilden ze zo ontzettend graag. Ja, daar ging de eerste bus en hij claxonneerde. Enthousiast zwaaide ik, net als de rest van de ouders die er nog stonden, maar geen handje door het raam te zien.
De tweede bus vertrok en ook naar deze bus werd uitbundig gezwaaid, maar wederom geen handje te zien. Geen hoofdje wat door het raam naar buiten keek om een glimlach van een papa of mama op te vangen. Helemaal niks, niemand. Een beetje dom waren we daar aan het zwaaien naar een bus waar geen enkel kind de moeite nam om terug te zwaaien. Maar goed, we bleven zwaaien totdat de bussen uit het zicht waren. Wij hebben onze plicht gedaan, gestaan in de kou en regen en onze lieverds uitgezwaaid.
Veel plezier schatjes.
