afscheid, kinderen, huisdier

Zo hebben onze kinderen afscheid genomen van ons huisdier

Roxy, mijn poes, had ik al lang voordat mijn kinderen er waren. Ik kreeg haar toen ik het huis uitging. De jongens weten niet beter dan dat zij er is, maar helaas hebben wij afscheid van haar moeten nemen en voor kinderen is dat best een heftige gebeurtenis. Zo hebben wij afscheid van ons huisdier genomen zodat de kinderen dit op een mooie manier kunnen afsluiten.

Een huisdier is een deel van het gezin

Roxy hoorde bij ons, zij was echt een deel van ons gezin zoals alle huisdieren. Ze had een beetje een eigenaardig karakter, want ze mocht niet iedereen en dat liet ze dan ook merken. Maar de kinderen waren dol op haar en zij op hen. Roxy zat bij ons aan tafel wanneer we gingen eten, mocht bij de oudste op bed slapen, liep met ons mee als we gingen wandelen, likte de vla bakjes uit en ze ‘praatte’ zelfs terug als we haar wat vroegen. Ze luisterde erg goed, mocht naar binnen en buiten wanneer ze wilde en pikte soms een chipje mee als we een film aan het kijken waren. Ja, ze was een hele bijzondere poes en we dachten nooit aan een leven zonder haar.

De kinderen wisten wel dat ze al heel oud was, 18 jaar maar liefst en dat is in mensenjaren 88! Maar Roxy was nog zo kwiek, zij haalt makkelijk de 20 en zou als oudste poes in het Guinness World Records boek komen. Helaas mocht dat niet zo zijn en werd ze ziek. Roxy had water in haar longen en buik en kon slecht lucht krijgen. Na een spuit te hebben gekregen zodat zij het vocht uit haar lichaam zou plassen ging het gelukkig al iets beter. Er werden röntgenfoto’s gemaakt en haar bloed werd onderzocht. Echt heel veel bijzonders kwam er niet uit, ze had diabetes en kreeg speciaal voer, maar waar dat vocht vandaan kwam was de dierenarts een raadsel. Het enige wat hij dan nog kon bedenken was een tumor en aangezien haar leeftijd…..

Slaan de medicijnen aan?

Het ging een paar dagen goed, totdat ze weer geen lucht kreeg en ik direct bij de dierenarts terecht kon. Daar kreeg ze weer een spuit en ik kreeg medicijnen mee zodat het vocht niet weer in haar buik en longen terecht zou komen en hopen dat dat zou aanslaan. Ze knapte warempel nog op ook en lag niet meer de hele dag boven op haar grote zachte kussen, maar wilde zelfs nog even naar buiten. Mijn gevoel zei dat de medicijnen zouden aanslaan en voorzichtig aan begon ze te eten. Ze was echter al broodmager geworden dus was super blij met die paar brokjes wat ze at.

Helaas heeft ze het niet lang volgehouden. Ze verroerde zich niet meer en strompelde naar de kattenbak die ik uiteraard naast haar heb gezet zodat ze niet te ver zou moeten lopen. Zielig lag ze op haar kussen. Ik zei haar dat het wel goed zou komen en gaf haar een kus. Ze keek me aan en miauwde. Ja, dacht ik, wat doe ik haar aan, dit is geen leven meer voor haar. Toch hoopte ik dat ze zou opknappen en wilde haar gewoon niet opgeven, maar diep in mijn achterhoofd wist ik dat het haar tijd was.

Een moeilijke beslissing

Het was eerste Paasdag en ondanks de medicijnen had ze het weer heel benauwd. Het is zo naar om te zien en het ergste is dat je nog helemaal niks kan doen ook. Het enigste wat ik kon doen was de dierenarts bellen, maar dan wist ik ook dat we haar kwijt zouden zijn. Al snikkend vroeg ik Deon of hij mee wilde, hij was ook zo dol op haar!

We mochten langskomen en samen met Deon ging ik ’s avonds naar de dierenarts. Hij wist het ook niet meer en het was weer helemaal mis. Om haar uit haar lijden te verlossen was het, het beste om haar te laten inslapen en die moeilijke keuze heb ik gemaakt. Pijnlijk, zwaar en heftig, maar voor haar beter.

Ik vertelde Deon wat er precies ging gebeuren, we kusten en knuffelden haar en zeiden al huilend dat we haar ooit weer zouden zien. ”Ga maar lekker slapen meisje”, zei ik. Ik bleef tegen haar praten totdat ze weg was en dat was het dan. Na 18 jaar heb ik afscheid genomen van mijn lieve poes.

De kinderen afscheid laten nemen

We namen Roxy mee naar huis en ik heb haar boven op haar kussen gelegd. Daar lag ze net als anders dus de jongste twee zouden de volgende dag nog niks in de gaten hebben. Brent zag ’s morgens dat ik had gehuild en vroeg waarom ik verdrietig was. Ik vertelde hem dat Roxy dood was en nam hem mee naar het kussen waar ze lag. Van de dood snappen de jongste twee nog niet zoveel. Ze hebben altijd gedacht dat het hele lichaam dan naar de wolken gaat en Roxy lag er toch nog gewoon?

Ze mochten Roxy aaien, kussen en zo vaak bij haar kijken en bij haar zijn als ze wilden. Zo konden ze afscheid van haar nemen. Ze was koud en stijf.  Het was het idee van de jongens om een tekening voor haar te maken en die bij haar neer te leggen, zo lief.

huisdier, afscheid

Een mooi afscheid

Hoe vaker ze gingen kijken, hoe meer het tot hun doordrong wat ‘dood’ nu eigenlijk is. Nick maakte een kistje voor haar en samen met de jongens hebben we de kist versierd. Toen het klaar was zochten we een mooie plek in de tuin bij de hazelnotenboom.

huisdier, kindren

afscheid, poes

De kussensloop waar ze altijd op lag ging mee in de kist. Ik nam haar voor de laatste keer in mijn armen, fluisterde wat in haar oor en gaf een afscheidskus. De tranen biggelden over onze wangen en nadat iedereen nog wat lieve woordjes had gezegd en een laatste knuffel en kus had gegeven ging ze in haar kistje.

De jongens vonden dat de tekeningen als een dekentje over haar heen gelegd moest worden en daarna werd de kist gesloten. We gingen met z’n allen naar buiten met ieder een tulp die ik uit de vaas had gepakt. Het kistje werd in de grond gezet en de eerste schep aarde ging erop. Met het prachtige lied van Enya –  ‘May it be’ keken we hoe de kist langzaam verdween onder de aarde.

huisdier, afscheid, poes

huisdier, poes

Een gedenkplek

Het was een verdrietige gebeurtenis, maar ze is nu op een betere plek waar ze geen pijn meer heeft. We zochten een mooie steen uit in de tuin en hier heb ik een mooie gedenksteen van gemaakt met posca stiften.

De jongens hebben deze gebeurtenis op deze manier heel bewust meegemaakt en goed afscheid kunnen nemen van ons huisdier. Zo vaak als ze willen kunnen ze Roxy bezoeken en dat vinden ze heel fijn. Zo blijft ze toch nog een beetje bij ons, onze aller liefste poes.

afscheid, poes

Heeft jouw kind al eens afscheid moeten nemen van zijn/haar huisdier?

Lees ook:

 

 

Batboy, mamablog, lifestyle, blogger

Article by Batboy

Hi, ik ben Krystle oprichtster van de blog Batboy. Batboy is opgericht in 2016 en in 2017 is Batboy ingeschreven als bedrijf en ben ik zelfstandig ondernemer. Op Batboy vind je dagelijks inspirerende blogs over het ouderschap, dagjes uit, fashion, jongens speelgoed, persoonlijke verhalen en meer.

This Article Has 8 Comments
  1. Een dier is zeker een gezinslid. Ik moet er niet aan denken dat onze hond dood gaat

  2. Felice Veenman schreef:

    ooo, zo verdrietig wanneer je een huisdier moet laten isnlapen…ik moest dat een half jaar geleden ook. Blehhhh. Knap dat je de kinderen er in mee genomen hebt. Want hoe verdrietig het ook is: de dood hoort onverbrekelijk bij het leven

  3. Melissa schreef:

    Ah wat zal dit moeilijk zijn geweest. Maar je heb het goed opgepakt met je kinderen. Eevee is ook echt mijn kindje en niet alleen mijn hondje

  4. Jasmina schreef:

    Wat heb je de kids er mooi bij betrokken zeg…vooral dat kistje samen versieren..hoop dat ze het een plekje hebben kunnen geven

  5. Nicole Orriëns schreef:

    Ja, een paar keer. Hier op het platteland zijn we zo’n 6 katten verloren. Ze verdwenen spoorloos, en eentje vonden we dood langs de kant van de weg. Erg akelig was dat… Spoorloos verdwenen vind ik dan toch fijner.

  6. Wanda schreef:

    Wat een mooie manier om je kinderen bij dit proces te betrekken. En ja, ook afscheid nemen van een huisdier is een ingrijpende verdrietige gebeurtenis waar je je tijd voor moet nemen.

  7. Tessa schreef:

    Wat hebben jullie een mooi afscheid gehouden en goed dat jullie kinderen er zo betrokken zijn geweest

  8. Afscheid nemen van een huisdier is altijd moeilijk. Ik vind dat je het op een super mooie manier hebt aangepakt met de kinderen. Heel veel sterkte.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.